Tuesday, August 27, 2013

Dag 345: Hoe Toerekeningsvatbaar zijn we Eigenlijk in onze Geest? - Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 344: Sorry, maar 'Verdwijnen' in Fantasie, dat is een Illusie! - Seksuele Paranoia Series" waarin we kort het fenomeen van 'verdwijnen in fantasie' hebben besproken en waarbij ik mijn persoonlijke ervaringen in mijn leven heb gebruikt als voorbeeld. Wat duidelijk werd in het onderzoeken van de patronen uit het verleden is dat het ontdekken van en participeren in fantasie, en op latere leeftijd, seksuele fantasiëen, een patroon is dat zich haast 'automatisch' ontwikkelde - omdat het allemaal gevoelsmatig gebeurde. Er was namelijk nooit een punt in mijn leven waarin ik werkelijk stilstond bij waar ik mee bezig was, waarin ik bewust kon begrijpen, bevatten of inzien waar mijn gevoelens en emotionele reacties en ervaringen vandaan kwamen die mij motiveerde, of eerder, waar ik mezelf door liet motiveren, om bepaalde acties te ondernemen. Er was met andere woorden nooit werkelijk zoiets dat men 'vrije keuze' zou noemen, omdat er geen direct inzicht aanwezig was in mezelf in verband met wie ik ben, of hoe ik besta - net zoals er nooit een 'keuze' aanwezig was in mijn geboorte in deze wereld, het gebeurde gewoon.

En, hoewel ik in zekere zin wel in staat was om mijn gevoelens en emotionele ervaringen te stoppen in mezelf en mezelf ervan te weerhouden om bepaalde dingen te doen gestuurd door die innerlijke ervaringen - omdat het uiteindelijk maar gevoelens zijn, het zijn innerlijke energetische bewegingen die op zich geen enkele echte fysieke macht hebben over mijn handelingen en die enkel in de geest bestaan --- het probleem was dat het nooit zelfs in mij opkwam dat dat mogelijk zou zijn: dat het mogelijk zou zijn om gevoelens en emoties gewoon te stoppen, omdat, het was al wat ik ooit had gekend van mezelf. Het was wat mijn omgeving ook gebruikte om als het ware te 'communiceren' met mij - in de zin van: dat wanneer ik reageerde, dan reageerde mijn omgeving op mijn reacties, waarop ik dan weer reageerde, enzoverder, enzovoort. Emoties en gevoelens werd altijd aanvaard als iets 'normaal', iets dat in iedereen vanzelfsprekend aanwezig lijkt te zijn en nooit in vraag gesteld werd. Er werd zelfs nooit echt direct over gesproken --- over gevoelens soms misschien wel, het was meer 'sociaal aanvaardbaar' om te zeggen "ik voel me Gelukkig/Blij/Opgewonden", dan om te zeggen "ik voel me angstig/verdrietig/kwaad", maar over het algemeen werd blindelings aanvaard en geaccepteerd dat emoties en gevoelens een 'natuurlijk' en 'vanzelfsprekend' deel zijn van 'wie wij zijn' als mens, en werd er dus nooit echt over gesproken.

En dus, omdat er geen inzicht of begrip bestaat van hoe gevoelens bestaan en waar ze vandaan komen, en omdat het bevragen en onderzoeken van je innerlijke gevoelens en emoties niet algemeen gedaan werd - aanvaarden we uiteindelijk dat deze interne ervaringen een 'natuurlijk deel van onszelf' zijn. Dit is echter een probleem omdat: wat we nooit hebben ingezien is hoe het eigenlijk mogelijk is dat wij bestaan op een manier die we zelf niet begrijpen, dat we op een haast automatische en voorspelbare manier reageren op bepaalde situaties, beelden en woorden, maar dat we tegelijkertijd het slachtoffer lijken te zijn van onze reacties omdat we zo vaak dingen doen waar we later spijt van hebben omwille van een plotse vlaag van gevoelens of emotionele ervaringen die opkomen in onszelf.

En dus, het is fascinerend dat ik veel schuldgevoelens heb gekend in mijn leven omwille van bepaalde dingen die ik had gedaan omdat ik een bepaalde seksuele opwinding voelde opkomen in mezelf -- terwijl ik ten eerste niet eens wist of begreep waar die verlangens precies vandaan komen behalve dan dat ze gewoon in mijn lichaam lijken op te komen, tezamen met bepaalde gedachten, en ten tweede begreep ik ook niet goed waarom ik mij precies schuldig moest voelen, het was ook gewoon een emotionele reactie die gepaard ging met specifieke gedachten in mijn geest. Want, ik bedoel, hoe kan ik nu schuldig zijn en hoe kan ik mij nu schuldig voelen wanneer ik niet eens precies weet wat ik heb gedaan en hoe het gebeurd is -- het was zelfs alsof ik zelf niet eens echt aanwezig was terwijl de zogezegde 'misdaad' of 'fout' begaan werd, aangezien ik in mijn fysieke daden en gedrag volledig gestuurd werd door een gevoel en energetische ervaring die plots uit het niets leek naar boven te komen in mijn lichaam en geest.

Daarmee wil ik niet zeggen dat 'ontoerekeningsvatbaarheid' een geldig excuus is om onze daden en gedrag te rechtvaardigen -- maar wel dat de reactie van schuldgevoelens en zelf-beschuldiging nooit een oplossing is omdat het ons niet eens de kans geeft om te onderzoeken hoe een bepaald gedrag tot stand gekomen is, waar bepaalde gevoelens en emoties vandaan kwamen, hoe bepaalde gedachten zich gevormd hadden - en hoe bijgevolg die gedachten en gevoelens een soort van 'alliantie' vormden in de menselijke geest die dan een  'code' vormde om het lichaam te bewegen op een specifieke manier in het doen van specifieke dingen en het zeggen van specifieke woorden.


Meer over hoe Schuldgevoelens en beschuldiging geprogrammeerd worden in de menselijke geest tijdens de kindertijd en wat de consequenties zijn van schuldgevoelens in het individu, de samenleving en de Wereld --- in Dag 346




Voor meer ondersteuning in het verwerven van een gedetailleerd inzicht in Hoe Seksualiteit bestaat in de Menselijke Geest - stel ik voor om te investeren in de "What is Sex?" Interviews op Eqafe.





                         

No comments:

Post a Comment