Dag 640: De Foto die IEDEREEN Kwaad Maakt

Wanneer je trouwt, dan hoop je uiteraard dat alle aandacht naar jou en je levenspartner gaan. Op de meeste bruiloften is dat ook het geval, behalve op het huwelijk van het koppel op onderstaande foto. Terwijl de pasgetrouwden aan de feesttafel zitten, slaagt een ander koppel erin alle aandacht op te eisen.

De foto werd door een anonieme Reddit-gebruiker op het internet gezet en toont hoe een man tijdens het feest van een ander koppel zijn vriendin ten huwelijk vraagt. Zowel de bruidegom als de bruid kunnen ermee lachen, al is het duidelijk dat het geen gemeende glimlach is.

Pasted from <http://www.zita.be/nieuws/bizar/3865131_deze-foto-maakt-iedereen-kwaad.html>

(de foto in kwestie vindt je op het einde van de pagina)

Dit en verscheidene andere artikels die in sociale media de voorbije week de ronde gedaan hebben kunnen we onderzoeken en uiteenhalen om bepaalde patronen te ontblooten die bestaan in onze collectieve geest. De media is hiervoor een handig gereedschap immers, omdat het ons allen aanspreekt en het tegelijkertijd een medium is dat toont wat we allen willen lezen en wat ons over het algemeen interesseert.

Dit omdat media zoals alles in onze samenleving werkt via het principe van vraag en aanbod, waardoor we de media kunnen zien als een soort van portaal naar de menselijke geest, het menselijke bewustzijn en hoe dat bewustzijn de werkelijkheid ziet.

Allereerst is de titel van het artikel "Deze foto maakt iedereen kwaad" interessant op zich omdat de manier waarop deze uitdrukking gebruikt wordt door de Nieuws-website in kwestie al aantoont wat het precies is waar het menselijk bewustzijn op reageert en wat onze aandacht vangt en waarom.

Dit kan je makkelijk onderzoeken door middel van simpele introspectie. Je leest de titel en je kijkt binnenin jezelf naar hoe je er zelf op reageert. Wat ik zie is dat het woord 'iedereen' in de titel vooral van belang is omdat het een zeer bepaald patroon activeert dat bestaat in de onbewuste geest. Niet enkel in mijn onbewuste geest, maar in het onbewustzijn van elk mens, als bewezen door hoe deze nieuws-site opzettelijk gebruik maakt van dat onbewuste patroon om de aandacht van mensen te vangen.

De uitdrukking dat 'de foto IEDEREEN kwaad maakt' activeert namelijk een specifiek overlevingspatroon in ons bewustzijn dat bestaat als een verlangen om andere mensen in onze wereld te simuleren en te kopiëren. Dit specifieke patroon/programma, activeert dan een ervaring van nieuwsgierigheid in onszelf wanneer we lezen dat 'iedereen', met andere woorden 'al de andere mensen', kwaad wordt bij het zien van de foto in het artikel.

De 'codes' die in dit patroon/programma zitten  en die het 'ontwerp' van het patroon/programma vormen en die ons uiteindelijk zullen bewegen om het artikel te willen lezen zonder dat we in feite op bewust niveau beseffen waarom we geneigd zijn het artikel te lezen en de foto te bekijken waar 'iedereen zich kwaad om maakt', zijn bijvoorbeeld:

• Het verlangen om erbij te horen en dus deel uit te maken van 'iedereen' door middel van het kopiëren van emotionele reacties
• Het gevoel van samenhorigheid creëren in onszelf door de emotionele reactie van anderen/'iedereen' te delen en te ervaren in relatie tot hetzelfde iets

Wat eigenaardig is om te bemerken is dat er uiteraard verschillende mensen zullen beweren niet dezelfde emotie te delen en niet kwaad te worden om de foto en het hele gedoe zelfs te bestempelen als iets zinloos en niet media-waardig - maar die mensen zullen tegelijkertijd dezelfde neiging in zichzelf ervaren om naar het artikel te gaan, de foto te bekijken en te lezen wat andere mensen erover te zeggen hebben. Dat is de macht van het onbewustzijn dat gelijk bestaat in ons allen, wat we onszelf ook willen wijsmaken over hoe we reageren op iets, diep vanbinnen zijn we allemaal op dezelfde manier geprogrammeerd. En al wat nodig is om te zien hoe dit programma werkt, is de moed om aan zelf-introspectie te doen in zelf-eerlijkheid.

Wordt vervolgt...

Dag 639: Hoe komt het dat het Leren Kennen van Onszelf geen Automatisch Mechanisme is?

Uit de voorgaande blog "Dag 638: Zelf-Beoordelingen en het Belang van het Herdefiniëren van Woorden" :

Zo worden we uiteindelijk een product en kopie van onze omgeving en ouders, door middel van het proces van sociale adaptatie waarin we de emotioneel en gevoelsmatig geladen definities van woorden als hoe die uitgesproken en gebruikt worden door onze omgeving kopiëren. Terwijl, wanneer we de beslissing maken om die woorden zelf te gaan onderzoeken en ons begrip, ervaring en gebruik van woorden gelijk te stellen aan hun eigenlijke fysieke betekenis, dan nemen wij verantwoordelijkheid voor onszelf en worden we het directieve, sturende en bepalende principe van onszelf waarin we in staat zijn om meer te worden dan het product van onze omgeving.

Wat wil het dus zeggen om de woorden die we gebruiken en die in feite in en als onszelf bestaan te onderzoeken en te herdefiniëren? 'IN onszelf' als namelijk de gedachten die door onze geest gaan in elk gegeven moment en 'ALS onszelf' omdat onze gedachten uiteindelijk onze gesproken woorden worden en onze gesproken woorden vormen op hun beurt onze 'identiteit', onze persoonlijkheid en het 'imago' en 'personage' dat we zijn en worden in deze wereld.

Ten eerste is het fascinerend genoeg om te beseffen dat dit nooit een automatisch mechanisme was om te onderzoeken wie we zelf zijn als de woorden die in en als onszelf bestaan - de woorden die onze gedachten vormen vanbinnen en die onze uitdrukking vormen vanbuiten. Sinds onze kindertijd hebben we onszelf als het ware laten 'programmeren' door de woorden die we geleerd hebben van onze omgeving en automatisch opgeslagen hebben in en als onze eigen gedachten.

En dit omdat we onszelf nooit hebben afgevraagd wat al die woorden in en als onszelf eigenlijk willen zeggen en betekenen. We gebruiken woorden immers zo automatisch wanneer we nadenken, wanneer we reageren, wanneer we met onszelf praten in onze geest, wanneer we met anderen praten, enzovoort. Maar we hebben vreemd genoeg nooit de 'klik' in onszelf ervaren om even naar binnen te kijken en onszelf simpelweg de vraag te stellen van 'he, hoe zit dat hier eigenlijk allemaal in mekaar?', ondanks dat onze eigen geest over het algemeen en voor het grootste deel ongekende wateren is maar tegelijkertijd volledig in onszelf bestaat, gereed om door onszelf verkent, onderzocht en ontdekt te worden.

Nog vreemder is dat er dan zoiets bestaat in onze wereld als 'psychologie' en 'psychiatrie' als een 'wetenschap' die wij vertrouwen om ons te vertellen wie we zijn, hoe we bestaan en waarom we zijn wie en wat we zijn, alsof we daar zelf niet toe in staat zijn. Het is zelfs zo dat wij in wezen de enigen zijn die echt in staat zijn om onszelf te laten zien wie we zelf zijn en hoe we zelf bestaan binnenin onszelf. En al wat daarvoor nodig is, is dat we enkel de moeite moeten doen om ons eigen interne bestaan te onderzoeken door middel van het eenvoudige gereedschap van zelf-eerlijkheid, zelf-onderzoekend schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie.

Meer in de volgende blog

Dag 638: Zelf-Beoordelingen en het Belang van het Herdefiniëren van Woorden

In de voorgaande blog hebben we ons gerealiseerd hoe het ontwikkelen van een persoonlijkheid rond het woord 'luiheid', als gedefinieerd in en als negatief geladen emotionele ervaringen, ontstaat tijdens de kindertijd en specifiek in interactie met onze omgeving en hoe we de uitdrukkingen van de mensen in onze omgeving kopiëren.

Daarin hebben we beseft hoe de neiging bestaat in onszelf om  specifiek gedrag dat we zien in onszelf en anderen te belabelen en bestempelen met emotioneel of gevoelsmatig geladen woorden, in de plaats van dat we dat gedrag onderzoeken en aldoende onszelf ondersteunen en begeleiden om te begrijpen wat de oorsprong van het gedrag is, welke er de gevolgen van zijn en hoe we bijgevolg aan preventie kunnen doen en het gedrag alsook de gevolgen ervan kunnen veranderen.

Als er iets is dat ik in mijn proces van zelf-verandering tot dusver immers geleerd heb, is dat zolang er beoordelingen en reacties bestaan omtrent een specifiek fenomeen, al is het een interne persoonlijkheidsstructuur of gedragspatroon of een externe gebeurtenis,  wordt ons vermogen om dat fenomeen te veranderen gesaboteerd doordat we onszelf de kans niet geven dieper en verder te kunnen zien dan de beoordelingen en reacties in onze geest die ervoor zorgen dat onze perceptie en begrip van dat wat we beoordelen en waar we op reageren zeer oppervlakkig blijft.

Het woord 'lui' werd door mezelf en de mensen in mijn omgeving tijdens mijn kindertijd steeds gebruikt als een beoordeling, namelijk een woord dat een specifieke emotionele lading droeg wanneer het uitgesproken werd, hetgeen echter niet wil zeggen dat het woord 'lui' op zich een beoordeling IS en dus die emotionele lading met zich meedraagt. Hoe we woorden interpreteren, ervaren en gebruiken kan vaak heel anders zijn dan wat de woorden eigenlijk werkelijk zijn als uitdrukkingen van zichzelf in deze wereld.

Hier is het bewandelen van een herdefiniëringsprocess van de woorden die we gebruiken in onze geest en onze spreektaal zeer nuttig, om jezelf ervan te kunnen verzekeren dat de manier waarop je een woord verstaat en gebruikt niet een persoonlijke interpretatie is, gebaseerd op hoe je het woord persoonlijk ervaren hebt in reactie op hoe het gebruikt werd door je omgeving tijdens je leven, en zodat je met andere woorden geen persoonlijke relaties gaat vormen met specifieke woorden, gebaseerd op je eigen herinneringen.

Omdat, het gevaar in het creëren van persoonlijke relaties met woorden, zonder die woorden te onderzoeken en te leren kennen als wat ze in wezen zijn als uitdrukkingen van zichzelf in deze wereld, is dat je jezelf blindelings gaat definiëren en identificeren met de emotionele of gevoelsmatige lading die je omgeving gebruikte in het uitspreken van bepaalde woorden omdat jij die woorden in jezelf hebt geleerd en hebt leren kennen tijdens het proces van sociale adaptatie.

Zo worden we uiteindelijk een product en kopie van onze omgeving en ouders, door middel van het proces van sociale adaptatie waarin we de emotioneel en gevoelsmatig geladen definities van woorden als hoe die uitgesproken en gebruikt worden door onze omgeving kopiëren. Terwijl, wanneer we de beslissing maken om die woorden zelf te gaan onderzoeken en ons begrip, ervaring en gebruik van woorden gelijk te stellen aan hun eigenlijke fysieke betekenis, dan nemen wij verantwoordelijkheid voor onszelf en worden we het directieve, sturende en bepalende principe van onszelf waarin we in staat zijn om meer te worden dan het product van onze omgeving.

Dag 637: De Dieperliggende Problemen die Schuilen onder Luiheid

In de voorgaande blog hebben we besproken en onderzocht hoe een specifiek persoonlijkheidssysteem van 'luiheid' ontstaat door middel van de woorden en emotionele lading verbonden met die woorden die we kopiëren en overnemen van onze ouders.  En het interessante en fascinerende aspect hier was de realisatie dat 'luiheid' op zich in deze context eerder een gevolg was van het woord 'luiheid' dat als beoordeling gebruikt werd, samen met een specifieke emotionele ondertoon - en dat dus deze persoonlijkheid van 'luiheid' een zichzelf creërend fenomeen is.

Ik bedoel, als het gedrag dat beoordeeld en belabeld werd in dat moment als een uitdrukking van 'luiheid' en waar emotioneel op gereageerd werd, in de plaats daarvan eerder onderzocht werd, in de zin van dat men vragen stelt in verband met wat het probleem in wezen is in het geobserveerde gedrag, waarom het is dat de persoon zich in dat moment als zodanig uitdrukt - dan had men tot veel meer conclusies en inzichten gekomen die zouden hebben aangetoond dat een gedragspatroon niet zo simpel en oppervlakkig te definieren is als in één woord zoals 'luiheid', dat in wezen als een bestempeling en een belabeling en dus als een limitatie van het individu gebruikt wordt.

Als men werkelijk zichzelf inzet om gedragspatronen te onderzoeken door ten eerste de eigen persoonlijke aanvankelijke reacties op het geobserveerde gedrag aan de kant te schuiven en dieper te kijken dan wat men op het eerste zicht denkt, dan komt men echter op dieper liggende problemen uit.

In het geval van de zogezegde 'luiheid' bijvoorbeeld, waarin ik in de situatie liever mijn tijd spendeerde met het kijken van televisie dan pakweg in de tuin werken of studeren, was het dieperliggende probleem het feit dat ik zelf niet inzag of begreep waar ik eigenlijk mee bezig was. Het eigenlijke probleem was dat ik niet besefte dat als ik zou studeren, dat ik daarin mijn vaardigheden zou ontwikkelen, dat ik zelf-discipline zou ontwikkelen en dat ik mezelf daarin mezelf zou helpen om een basis te leggen voor mijn eigen toekomst.

Ik besefte niet dat de manier waarop ik televisie kijken benaderde en uitoefende niet het beste was voor mezelf, in de zin van dat ik het deed om te ontsnappen aan allerlei emotionele ervaringen die ik voelde binnenin mezelf waar ik niet wist mee om te gaan. En daarin besefte ik niet dat hoe meer ik wie ik ben vanbinnen probeer te ontvluchten, des te meer ik die emoties zich laat opbouwen zonder mijn eigen vermogen te ontwikkelen om te kunnen omgaan met mijn interne realiteit en macht en controle te ontwikkelen over mezelf, hetgeen op zich dan ook weer een voedingsbodem vormt voor het gedragspatroon van luiheid.

Het is die kernproblematiek die in dat moment niet werd onderzocht of aangepakt, door mezelf noch mijn ouders, omdat niemand wist hoe een situatie te benaderen vanuit gezond verstand en niet vanuit persoonlijke emoties. We worden in onze wereld immers niet opgevoed of aangeleerd om naar binnen te kijken en te onderzoeken hoe het is dat we zelf onze wereld en realiteit zien en begrijpen en hoe we zelf het startpunt  en tegelijkertijd de sleutel zijn van al wat bestaat in onze wereld.

Dag 636: Hoe is Luiheid het Leven van de Zonden van de Vaders?

Het gedragspatroon van luiheid is iets dat ik doorheen mijn leven heb ervaren in mezelf en iets waar ik mij steeds beschaamd heb over gevoeld omwille van de negatief geladen connotatie die ik gegeven heb aan het woord 'luiheid' in mijn geest - en dit mede dankzij hoe ik het woord heb horen gebruiken tijdens mijn leven wanneer het woord uitgesproken werd als een definitie en omschrijving van iemands gedrag, van mij of een ander persoon.

En het is deze beschaamdheid in relatie tot de zelf-definitie van 'luiheid' dat in wezen het probleem is en zelfs de reden is van waarom 'luiheid' bestaat, waarom het is dat we 'luiheid' ervaren in onszelf en waarom de ervaring en uitdrukking van luiheid een persoonlijkheidsstoornis kan worden.

Hoe en waar luiheid immers ontstaat is door zelf-beoordeling, hetgeen dan ervaringen produceert van zelf-twijfel, zelf-onzekerheid en zelf-onderdrukking. En, omdat we het woord 'luiheid' in onze geest gebruiken als een zelf-beoordeling, wordt het gedragspatroon van luiheid een zichzelf instandhoudend en creërend fenomeen. Om dit patroon te kunnen doorbreken is het van belang dat we onszelf gaan onderzoeken en specifiek kijken naar hoe het patroon zich op dit moment in ons leven afspeelt maar ook hoe we het hebben opgebouwd in onszelf door middel van onze herinneringen.

Waar dit patroon begon bij mij was wanneer mijn vader mij bestempelde als 'lui' wanneer hij mij televisie zag kijken in het midden van de dag wanneer ik geen school had. Hij had net de hele ochtend in de tuin gewerkt en kwam binnen om mij daar te zien zitten te 'niksen'. Wanneer hij toen tegen mij zei dat ik 'lui' ben, reageerde ik daarop met angst, omdat ik de toon in zijn stem ervoer als aanvallend en reageerde met een angst in mezelf om gestraft te worden.

Door mezelf te hebben toegepast in een proces van zelf-onderzoek en zelf-verandering middels het gebruiken van het Desteni gereedschap, heb ik nu echter meer inzicht in wat er zich werkelijk afspeelde in dat moment. Ik zie bijvoorbeeld nu in, wanneer ik mezelf in zijn schoenen verplaats, dat hij tijdens zijn opvoeding zeer vaak dezelfde uitdrukkingen van zijn vader te verduren heeft gekregen. Vaak wanneer hij zijn tijd spendeerde aan dingen die hem persoonlijk interesseerde, aanvaardde zijn vader dit niet en werd hij hoogstwaarschijnlijk ook een aantal keren beschuldigd van 'lui' te zijn, of een 'nietsnut' te zijn en van 'nooit te doen wat hij moet doen'.

Wanneer hij dus mij daar voor de televisie zag zitten, werden in zijn onderbewustzijn al die herinneringen geactiveerd van toen hij zich gedwongen voelde door zijn vader om zijn eigen interesses te onderdrukken en eerder te gaan doen wat zijn vader wilde dat hij deed, hetgeen bijvoorbeeld inhield in de tuin te gaan werken. In naam van het uitleven van de 'zonden van de vaders', hetgeen in wezen wil zeggen dat we uiteindelijk worden zoals onze ouders, drukte hij zich in dat moment op precies dezelfde manier uit tegenover mij als hoe zijn vader zich tegenover hem had uitgedrukt en reageerde ik waarschijnlijk ook in mezelf op dezelfde manier als hoe hij reageerde op zijn vader.

Wat dus interessant is om te bemerken, is hoe het woord 'lui' in deze context werd gebruikt en uitgedrukt, omdat de tonaliteit en de manier waarop het woord werd gebruikt, een bepaald 'patroon' indiceert dat wordt doorgegeven van ouder op kind. Omdat, de manier waarop mijn vader het woord uitsprak in dat moment verankerde zich als het ware in mijn geest en werd vanaf dat moment dan ook de manier waarop ik dat woord zelf zou gaan gebruiken in mijn eigen geest en in mijn fysieke uitdrukking. Dit is dus een voorbeeld van een 'voorgeprogrammeerd' patroon en construct in de geest dat van generatie op generatie blindelings wordt doorgegeven door middel van hoe wij onszelf overgeven aan hoe de geest zich in momenten wil uitdrukken, zonder onszelf te onderzoeken of te leren kennen en dus zonder ooit te overwegen dat we in staat zijn onszelf en de patronen uit het verleden ten goede te veranderen.

Meer in de volgende blog...

Dag 635: Hoe Creëren we de Gedragsstoornis van Luiheid?

En dit is hoe het beoordelen van wat je doet en jezelf identificeren met hoe je je 'prestaties' beoordeelt, kan leiden tot uitstelgedrag en stagnatie en 'gebrek aan motivatie' -- hetgeen in wezen gewoon uitvloeisels zijn van de angst die je voelt vanbinnen in relatie tot je eigen beoordelingen over jezelf. En de oplossing hier ligt dus in het veranderen van die relatie die je met jezelf gevormt hebt zodat je tot rust kan komen en stabiliteit en kalmte kan ervaren wat je ook doet - of je nu 'stilzit en niets doet' of druk bezig bent aan een groot project.

Uit Dag 634: Hoe kan Prestatiegerichtheid leiden tot Uitstelgedrag?

Dus, hoe en waarom is het dat we een alternatief 'ego' creëren binnenin onszelf dat in afscheiding bestaat van wie we eigenlijk zijn vanbinnen, gebaseerd op wat we 'doen' in deze realiteit? Met andere woorden, hoe en waarom is het dat er in onze geest een alternatieve realiteit bestaat waarin we geloven dat de dingen die we doen een specifieke waarde geven aan 'wie we zijn'? Waarom is dus ons 'doen' afgescheiden van ons 'zijn', door de beoordelingen die we geven aan wat we 'doen' in de fysieke werkelijkheid, waarin we gaan geloven dat wanneer we specifieke dingen 'doen' en bijvoorbeeld onszelf kunnen definieren als 'hardwerkend' of 'gemotiveerd' of 'productief', dat we dan 'meer' zijn dan wanneer we specifieke dingen niet doen, of onszelf definieren als zijnde 'lui', 'onproductief', 'apatisch' en 'traag'?

Een groot deel van het 'waarom' van dit vraagstuk  zou uiteraard te maken hebben met geld en overleving en met het feit dat je om te overleven in deze wereld en om geld te verdienen dingen moet 'doen', je moet je inzetten en jezelf bewegen. Dus, vanuit dat perspectief heeft de 'positieve waarde' die we geven aan het 'doen' van dingen en het neerzetten, creëren en bewegen van dingen in wezen te maken met onze drang naar overleving en is de negatieve waarde verbonden met het zogezegd 'niets doen', 'lui zijn', 'ongemotiveerd zijn' en 'niets neerzetten of creëren' in wezen een angst om niet te overleven.

Maar wat dan eigenaardig is, is dat we vergeten lijken te zijn dat deze primitieve ingesteldheid van overleving datgene is dat onze ervaring bepaalt in relatie tot onze zelf-beweging in de fysieke werkelijkheid, en dat we uiteindelijk onszelf gaan identificeren met die ervaringen die voortvloeien uit het overlevingsinstinct dat geprogrammeert zit in ons onderbewustzijn. We vergeten met andere woorden dat die ervaringen niet eigenlijk zijn wie we zijn als wezen, maar eerder het 'systeem' is dat in onze geest bestaat en dat voorgeprogrammeerd is om te zorgen voor onze overleving.

Het probleem waar we dan mee te maken hebben is dat ons 'doen' en onze fysieke beweging, motivatie en 'productiviteit' in onze fysieke realiteit dan aangedreven zal worden vanuit een verlangen om de positieve waarde te kunnen ervaren die in onze onderbewuste geest verbonden is met het vooruitzicht van 'overleving' en dus met het 'doen' van dingen en productief zijn, enzovoort - en vanuit een angst om de negatieve waarde te ervaren die in ons onderbewustzijn verbonden is met 'niets doen', 'beslissingloosheid', twijfel en 'luiheid'.

Deze polariteit van verlangen en angst van de waarde-oordelen waar wij onszelf in onze eigen geest mee identificeren maakt dan dat de motivatie achter de dingen die we doen, en hoe we die dingen doen, gecorrumpeerd is door achterliggende redenen die verscholen liggen in ons onderbewustzijn, en dat we daardoor zelf niet werkelijk staan als het absolute bepalende en sturende principe van onze eigen daden. Dit wil zeggen dat ons interne mechanisme waarin en waarmee we beslissingen maken en onze handelingen op basis van die beslissingen aangedreven wordt door allerhande ervaringen en gedachten die in onze eigen geest bestaan maar waar we ons zelf niet eens van bewust zijn -- hetgeen dan kan resulteren in gedragsstoornissen zoals 'luiheid', apathie, lethargie en uitstelgedrag.

Dag 634: Hoe kan Prestatiegerichtheid leiden tot Uitstelgedrag?

In de voorgaande blog hebben we vastgesteld dat de kernoorzaak of eerder het kernprobleem dat ligt in het gedrags- en ervaringspatroon van zelf-twijfel, stagnatie en onzekerheid in het maken van beslissingen en het motiveren en bewegen van jezelf in je leven - is niet zozeer het stagneren  en gebrek aan motivatie of zelf-beweging op zich, maar eerder de emotionele patronen die er aan de grondslag van liggen -- namelijk de zelf-twijfel en zelf-onzekerheid die een gevolg en resultaat zijn van het identificeren van jezelf met wat je 'doet' en wat je 'presteert' en 'produceert' en neerzet in de fysieke werkelijkheid.

Het probleem ligt in het geloven dat sommige dingen beter zijn dan andere dingen, en dat je dus wanneer je sommige dingen doet beter bent dan wanneer je andere dingen doet. Op die manier creëer je immers een angst in jezelf van de dingen die je beoordeeld hebt als zijnde zogezegd 'minder' of van mindere waarde dan de dingen die je hebt gecategoriseerd als zijnde 'beter' of van superieure waarde - omdat je jezelf identificeert met die beoordelingen in je geest over wat je 'doet'.

De gevolgen die dit gedachtenpatroon dan creëert is dat je, als je bijvoorbeeld 'stillzitten en niets doen' hebt beoordeeld in je geest als iets negatiefs en iets slecht en van mindere waarde dan 'productief zijn', 'dingen doen' , 'presteren' en 'dingen creëren/maken' - dan ga je uiteindelijk gestresseerd rondlopen omdat je angst hebt van het 'niets doen' en van het 'stilzitten', want waar je in feite angst van hebt is van je eigen beoordelingen over dat 'niets doen' en 'stilzitten' en dus van jezelf als je zou 'niets doen en stilzitten'.

Die ervaring van stress creëert uiteindelijk een onaangenaam gevoel in jezelf waardoor je uiteindelijk 'geen zin' gaat hebben in het 'doen' en 'maken' en 'presteren' omdat je je alleen maar onder druk gezet voelt en al wat je eigenlijk nog wil is om je gewoon een beetje beter te kunnen voelen.

Dit verlangen om je gewoon een beetje beter te kunnen voelen en in feite de stress die je ervaart in jezelf te ontvluchten, resulteert dan in wat men noemt 'uitstelgedrag' en snel afgeleid zijn door kortstondig entertainment. Je zal je namelijk willen 'verliezen' in iets, zodat je voor een moment gewoon weg kan geraken van de stress, angst en druk die je voelt vanbinnen, hetgeen je makkelijk kan doen door bijvoorbeeld op het internet te surfen of een film te kijken of een spelletje te spelen op je telefoon.

En dit is hoe het beoordelen van wat je doet en jezelf identificeren met hoe je je 'prestaties' beoordeelt, kan leiden tot uitstelgedrag en stagnatie en 'gebrek aan motivatie' -- hetgeen in wezen gewoon uitvloeisels zijn van de angst die je voelt vanbinnen in relatie tot je eigen beoordelingen over jezelf. En de oplossing hier ligt dus in het veranderen van die relatie die je met jezelf gevormt hebt zodat je tot rust kan komen en stabiliteit en kalmte kan ervaren wat je ook doet - of je nu 'stilzit en niets doet' of druk bezig bent aan een groot project.